Wanneer krijg ik mijn lieve meisje terug?

Wanneer krijg ik mijn lieve meisje terug?

Een vraag die ik vaak hoor of lees van moeder van tienermeiden: we waren altijd zo close, ze was altijd zo lief en gezellig, en nu is het net of ik een ander kind heb. Ze doet onaardig, brutaal, zit de hele dag op haar kamer en wil nooit meer iets samen doen. Leuk die puberteit, maar wanneer krijg ik mijn lieve meisje terug?

Jaja, welkom in de puberteit mama… als je bovenstaande herkent, is jouw dochter heel normaal. En als jij dat erg vindt, ben je ook heel normaal. En verstandelijk snap je het misschien ook wel, hoe het biologisch werkt: ze is zich aan het losmaken, dit is een natuurlijk proces, en dat gaat niet zonder schuren. Ze is haar eigen identiteit en onafhankelijkheid aan het ontdekken en dat kan spanningen en afstand geven tussen jou en haar.

Maar ondertussen zit je zelf wel met de pijn. Want is het ook niet zo, dat je je afgewezen voelt?

1. Blijf in gesprek

Het is belangrijk om open te blijven staan voor gesprekken met je dochter, zelfs als ze zich afwijzend gedraagt. Laat haar weten dat je geïnteresseerd bent in haar leven en dat je naar haar wilt luisteren. Probeer begripvol en geduldig te zijn, zelfs als haar reacties uitdagend kunnen zijn. Adem in, adem uit, wees de volwassene en hou je in – voor het hogere doel: beter contact.

2. Leef met haar mee

Probeer de wereld te zien vanuit het perspectief van je dochter. De puberteit kan verwarrend en overweldigend zijn, misschien worstelt ze met het begrijpen van haar eigen emoties en gedachten. Of ze piekert over dingen waar je totaal geen weet van hebt. Ga er gewoon vanuit dat ze met dingen zit, dingen die ze niet altijd met jou wil delen. Die houding alleen al maakt je milder, waardoor je ook geduldiger met haar gedrag kan omgaan. Niet dat ze dan maar ‘moet’ praten met je, wees beschikbaar en dan komt het moment vanzelf wel een keer.

3. Geef haar de ruimte

Geef je dochter de ruimte die ze nodig heeft om haar eigen identiteit te ontwikkelen. Dit betekent niet dat je je moet terugtrekken, maar eerder dat je haar autonomie respecteert en haar de vrijheid geeft om keuzes te maken (binnen redelijke grenzen) en te leren van haar fouten.

Zo vaak hoor ik van pubermeiden: “Mijn moeder komt alsmaar mijn kamer in omdat ze wil Praten”. Ze hebben er niet altijd zin in, het is echt een nauwlettend dansje voor ons moeders, om aan te voelen wanneer je kind zoiets op prijs stelt en wanneer niet. Onze dochter was laatst beledigd dat we onze Netflixserie niet acuut stopten, toen zij na 5 jaar weer afgedaald was naar onze woonkamer… “IK ben er toch nu????” we moesten nog even wennen dat ze niet alleen even een snackje kwam halen, maar gewoon op de bank ging zitten…

4. Stel duidelijke grenzen

Terwijl je haar ruimte geeft, moeten er nog steeds duidelijke grenzen en regels zijn. Communiceer deze grenzen op een rustige manier en leg uit waarom ze belangrijk zijn. Dit is een van de lastigste dingen, omdat er twee lagen door elkaar spelen: je wilt opvoeden én je wilt beter contact omdat je haar mist. Blijf je bewust van jouw rol als volwassene en opvoeder: een kind heeft grenzen nodig. Dus bijvoorbeeld: prima dat je veel op je kamer zit, maar avondeten doe je gewoon met ons. Of: prima dat je je van ons afsluit, maar je zorgt wel dat je de vieze glazen naar beneden brengt en je was in de wasmand doet. Hoe groot je tiener ook is, blijf zorgen dat jij de rol van ouder houdt en je grenzen bewaakt.

5. Zoek gemeenschappelijke interesses

Probeer activiteiten te vinden die jullie samen kunnen ondernemen en waar jullie allebei van kunnen genieten. Dit kan helpen bij het opbouwen van een positieve relatie en het versterken van jullie band. Waar ik vroeger toen ze 10-14 was met haar op wandelvakantie ging, ga ik nu met haar naar Harry Styles en Louis Tomlinson en leer ik hele setlists uit mijn hoofd. Je moet wat om bij te blijven. Ik voedde vroeger wekelijks mijn moeder met de actuele info wie er bovenaan de top 40 stond – terwijl ze niets met popmuziek had. Ze kon altijd de top 3 opnoemen en ze herkende de stem van George Michael , als hij voorbij kwam op de radio. Dat waren echt fijne contactmomenten!

6. Werk aan je communicatie

Hoe je zelf communiceert, heeft zóveel invloed op hoe de ander op jou reageert. En dat is goed nieuws: als jij wilt dat je kind zich anders gedraagt, begin jij eerst met je anders te gedragen. Train jezelf in actief luisteren. Ik spreek zoveel moeders in mijn praktijk die een spraakwaterval zijn en continu zelf aan het woord zijn en hun kinderen alsmaar overladen met goedbedoelde tips adviezen: “Ja maar dat moet je natuurlijk niet zo aanpakken”. Als jij daar ook goed in bent, oefen dan eens in stil zijn.

Actief luisteren is een manier van luisteren waarbij de ander zich gehoord en begrepen voelt. Laat wat meer stiltes vallen, hou oogcontact, geef de volle aandacht, knik af en toe, stel open vragen, vat af en toe samen wat je gehoord hebt (“Dus je vindt….”) om te checken of het klopt. Vermijd beschuldigingen of kritiek. Probeer in plaats daarvan je zorgen en gevoelens op een niet-oordelende manier te delen.

7. Zoek hulp voor je eigen stuk

Niet zelden voel je je afgewezen door je dochter, omdat je zelf nog ergens mee zit uit je eigen jeugd. Als je je bijvoorbeeld niet zo gezien of gehoord voelde door je eigen moeder, dan is er een deel van jou dat blijft hunkeren naar die bevestiging. Een bekend psychologisch proces is dat je dat onbewust gaat ‘halen’ bij je dochter. En dat lukt ook vaak als ze kleiner zijn, je kunt dan echt flink tanken aan liefde, knuffelen, aandacht en gezelligheid.

Maar des te groter voelt de afwijzing in de puberteit, alsof je nog extra de diepte in geworpen wordt, want je kunt niet meer ‘tanken’ bij je lieve meisje. Dit kun je oplossen door zelf hulp te zoeken, bijvoorbeeld met hypnotherapie ga je op een ontspannen manier terug naar het verleden om oud zeer op te lossen, zodat die gekwetste delen niet meer zo getriggerd worden door je dochter.

8. Tissunfase tissunfase tissunfase

Al vanaf ‘Oei ik groei’ houden we als ouders van fases. Het besef dat iets een fase is, geeft ons de moed om door te gaan. Ook deze fase gaat voorbij. De puberteit is een tijdelijke fase in het leven van je kind. Uiteindelijk gaat ze volwassen worden, zijn die hersengebieden volgroeid, werkt het stukje empathie ook weer beter, en zullen jullie weer leuke dingen doen samen. En snap daarbij wel: je krijgt nooit je kleine meisje terug. Simpelweg omdat alles continu in verandering is en zij niet kleiner wordt maar groter. Dus jullie band zal anders worden dan vroeger. En hoe beter je door deze puberteit heen komt, en dus ook OK bent met de afstand van nu, hoe beter de band erna ook zal zijn.

9. Focus op het positieve

Voor je het weet zit je alleen nog maar in drama en negativiteit. Kijk naar de kleine lichtpuntjes, dingen die wel goed gaan, kleine momentjes die leuk zijn. En als die er nog maar héél zelden zijn, duik dan in het verleden en denk aan de mooie momenten en herinneringen die jullie samen hebben. Ik kon soms wegzwijmelen en lachen bij oude foto’s en filmpjes van ons lieve meisje. Die momenten zijn er ook, en die zitten ook ergens in haar brein opgeslagen, of ze zich die nou nog herinnert of niet. Blijf de liefde voelen en het vertrouwen dat jullie hier gewoon uit gaan komen.

10. Leef!

Ga niet zitten sippen als je thuis een knorrig kind hebt en misschien ook wel een gestresste partner, of misschien juist geen partner: laat zien dat je wat van je leven maakt. Spreek af met mensen, omgeef je met leuke energie, doe dingen waar je blij van wordt. Als jij zorgt dat je lekker in je vel zit, ben je ook weer leuker gezelschap voor anderen en is het voor je puber ook fijner om in jouw omgeving te zijn en gewoon ‘kind’ te zijn. Ze hoeft niet voor jou te zorgen of jou gelukkig te maken, dat kun je prima zelf.

Vlinder

En dat lieve kleine meisje? Ga er gewoon vanuit dat die fase voorbij is, er komt iets nieuws voor in de plaats.

Vertrouw maar op de metafoor waar mijn man ooit mee kwam, toen onze dochter alleen nog maar in haar dekbed gerold lag met haar neus in haar telefoon. Het was een uitspraak die voor ons uiteindelijk ook waarheid is geworden: ‘Misschien is ze is gewoon een rups, zo in haar cocon, en komt er over een tijdje een mooie vlinder uit haar kamer gevlogen‘…