Wie heeft de mooiste paasdoos?

Pfff ik moet nog twee dozen maken

Zo zucht een moeder naast me. “Jij? Dat moeten je kínderen toch doen?”, vraag ik verbaasd. Ze schudt haar hoofd: “De jongste is 6, die kan dat echt niet zonder mij”… Da’s waar ja.

Voor wie het niet weet: een paasdoos is een schoenendoos die je versiert en vult met het ontbijtje voor een klasgenoot. Bij het paasontbijt in de klas worden alle dozen aan de ontvangers uitgereikt en met elkaar vergeleken.

Ik krijg er jeuk van

Ik krijg er jeuk van. Met paasdozen gaat het al net als met traktaties en Sinterklaassurprises. Op Facebook en Insta word je jaarlijks overweldigd met de meest creatieve uitspattingen. Daarbij vallen de zelfgemaakte dozen van mijn kinderen in het niet.

Niet aan mij besteed

Waarom ben ik niet een beetje meer zoals die andere ouders? Dat ik het ook gewoon léuk vind, dit soort dingen, lekker freubelen. Ik ben al trots dat ik dit jaar een versierde paastak in de kamer heb staan, en een pot narcissen. Maar om nou naar de Action te gaan voor eitjes, eendjes, haasjes, mandjes, kippetjes en vulling om een schoenendoos mee op te leuken, dat zit echt niet in mijn systeem. Natuurlijk doe ik het wel, als mijn kinderen erom zouden vragen….  maar het staat me zo tegen dat we als ouders de lat zo hoog leggen. En dat we onszelf zo ook weer laten meeslepen in de volgende ratrace.

Hoe het hier gaat

Ik laat de kinderen elk jaar los gaan met wat kleuren crêpepapier en een schaar, wat stickertjes die we nog hebben en wat ander gekleurd papier. Dochterlief is altijd megatrots op wat ze gemaakt heeft. En bij zoonlief gelden weer andere regels: die wil juist níet opvallen met de mooiste doos, die wil juist een gewone doos – met zo min mogelijk effort. Die wil vooral niet uitstralen dat er uren werk in zit. Hem moet ik dus wel wat aanmoedigen, ik vind dat hij er wel een beetje moeite voor moet doen. Maar de resultaten zullen het niet halen bij alle dozen die ik donderdag op school ga zien…

Ik heb het niet van een vreemde

Gelukkig voor mij vinden de kinderen mij heel normaal. Ze weten niet beter, de arme schaapjes. En ik vind dat ik al een stuk creatiever meedoe dan de vorige generatie. Ik wéét tenminste wanneer ze die paasdoos af moeten hebben en zorg dat ze op tijd aan de slag gaan. Ik herinner me schoolfoto’s waarop ik met donkere jongensachtige kleren sta met m’n haar ongekamd los: mijn moeder hield dat soort dingen niet echt bij. Dát weet ik dan weer wel: over twee weken is komt de schoolfotograaf!

En toch… ik vertrouw erop dat mijn kinderen later wéér een stukje beter zijn in dit soort dingen. Darwin!

PS: de mooie paasdozen op deze pagina heb ik gevonden op Pinterest, bij Kirsten Smit, Mirjam Liefting-Hagedoorn en Kyoko Intomen. En diep van binnen ben ik natuurlijk ook gewoon een beetje jaloers op zoveel creativiteit!