Zwaaien

Zwaaien

Al 22 jaar waren we buren. Altijd als ik uit mijn auto stapte, zwaaide hij even vanaf de bank. In de achtertuin maakten we vaak een praatje, over de lage schutting.

Ze waren gek op hun tuin en dagelijks in de weer met het onderhoud. Ik voelde me dan schuldig over mijn gebrek aan tuinliefde en was trots als alles er ook bij ons weer mooi bij stond en zij er wat van zei. Bij elk zonnestraaltje zaten ze buiten te borrelen. Ze hebben onze kinderen zien opgroeien, wij hun kleinkinderen.

De laatste jaren ging zij achteruit en zorgde hij voor haar. Maar op een dag was het voorbij: hij was plots overleden. Een schokgolf ging door de hele straat. Hij was de sterke van de twee, hoe moet het nu met haar? En een maand later was ook zij er niet meer. Ze zijn weer samen, hoop je dan maar.

Ik was zo van slag… ze hoorden gewoon bij ons leven, ik zag ze vaker dan mijn ooms en tantes. Het huis naast ons was nu donker, leeg. Niemand die zwaaide als ik thuis kwam. Niemand die over de schutting een praatje maakte. Maar ook: wij waren een jong kinderloos stel toen we hier kwamen wonen, zij waren toen in de vijftig. En nu zijn wij de vijftigers en zijn zij er niet meer. Zo snel gaat het leven.

In een melancholische bui kan ik ook mensen van vroeger googelen. Die baas van mijn eerste baan in Hoofddorp, een oude Siciliaan die vanachter zijn sjieke zwarte bureau met ingebouwde wijnkoeler met Italiaans accent sprak: “Volgens mij ben jij een beetje báng van mij”. Van zo’n opmerking deins je toch al terug…

Of die oud-collega’s van Postbank en ING, waar ik jarenlang gewerkt heb. Ik begon er als jonge vrouw tussen de oudere IT-mannen. Die teamleider die meerdere keren per dag door zijn jaloerse vriendin werd gebeld en ruzie maakte waar we allemaal bij zaten. Zijn gebruinde baas die het halve jaar in Zuid-Afrika leek te zitten.

Die keurige huisvader tegenover me, die alleen maar over Skoda’s en Tsjechië praatte en begon te blozen en stotteren als hij vroeg of ik mee ging lunchen, of als de andere mannen schunnige grapjes maakten in mijn aanwezigheid. Die andere collega die altijd zuchtte over kleine kinderen kleine zorgen en grote kinderen grote zorgen. Ik moet nog wel eens aan hem denken, als ik met pubers werk.

We zijn nu 20 jaar verder. En als ik dan die ene collega google waar ik bang voor was, omdat hij mijn budgetaanvragen altijd streng afwees vanwege een fout ingevuld formulier, dan zie ik dat hij nu iets moois met vluchtelingen doet. En die ene hypotheekadviseur met de hoogste omzet van iedereen, de man voor wie we allemaal vreesden als zijn software of laptop het niet deden, die noemt zich nu op LinkedIn ‘Levensgenieter’ en woont ergens in het oosten van het land.

In de waan van de dag zijn we zo hard bezig met het grootbrengen van onze kinderen en de bijbehorende logistiek. Met deadlines van werk. Met het onderhouden van contacten waar we misschien niet veel uit halen. Maar zoveel jaar hebben we niet. Hoe maak jij de juiste keuzes? Welke dromen heb je nog?

Ik begin deze zomer aan mijn wandeltocht van Zwitserland naar Rome. Al jaren voor me uitgeschoven, want ja, de kinderen. Maar nu ga ik het echt doen, in mijn eentje, in drie delen. De eerste tocht is over de Alpen, van Lausanne bij het meer van Genève over de Grote Sint Bernardpas naar Aosta in Italië. En als dat bevalt, ga ik het jaar erna verder richting Toscane.

Naast ons komt nu een jong stel wonen, ze zijn elk weekend druk aan het klussen. Toen ze deze zondagmorgen uit de auto stapten, zwaaide ik vanachter het raam naar ze. Net zoals haar opa al die jaren naar mij heeft gedaan…