Nostalgie

‘s Morgens om 7:00 stond ik samen met onze dochter (12) in de keuken, allebei druk bezig ons eigen eten te maken. Zoals wel vaker de laatste dagen zei ze niks, in gedachten verzonken of gewoon nog niet wakker.

Hoe kort is het geleden?

Ze smeerde haar lunchboterhammen en warmde een soepje op als ontbijt. Ik reikte boven haar hoofd naar iets uit een keukenkastje, voorzichtig dat ik haar hoofd niet raakte met het deurtje. En ik dacht opeens: “Meid wat ben je groot. Hoe kort is het geleden dat je op een stoeltje moest klimmen om bij ditzelfde aanrecht te kunnen? Hoe je van het stoeltje op het aanrecht klom om een bordje uit de kast te pakken?”

Puber-in-de-dop

De beelden van al onze keukenmomenten schieten door mijn hoofd, ik hoor weer haar gierende peuterlach om haar grappige grote broer… en ik kijk vertederd naar die stille puber-in-de-dop die zelf elke dag haar wekker zet, haar ontbijt en lunch regelt en naar school vertrekt. Die wat eerder opstaat als er nog een SO geleerd moet worden. Die eigenlijk níets meer grappig vindt aan haar grote broer. En die haar ouders deze week ook niet echt kan uitstaan en alle contact uit de weg gaat… Ik heb het wel met haar te doen, het valt ook niet mee allemaal!

Gelukkig mag ik ‘s avonds vaak nog even bij haar in bed kruipen. En hebben we de foto’s nog van toen…