Angst om te skiën

Angst om te skiën

HOOOO HOOOOOOOOOO, roepen alle skileraren, als ik op geheel eigen charmante wijze voor het eerst in jaren weer een helling afga. Ik ben namelijk dwars door het “Einteilungsgelände” gegaan, waar ze net bezig zijn met de selectie wie in welk groepje terecht komt deze week: ieder mag even ‘voor-skiën’ en dan roepen ze bij welke leraar je moet gaan staan. Mijn kinderen zijn al ingedeeld, dus voor mij is het tijd om mijn eigen weg te gaan.

Nu die leraren mij in vol ornaat als een Bridget Jones naar beneden zien stuiven, denken ze – niet geheel onterecht – dat ik ook op zoek ben naar een leraar. “Nee hoor,” zwaai en glimlach ik naar alle kanten (gelukkig blijf ik wel overeind) “ik hoef geen les!”. Charmant zet ik mezelf neer op een volgende heuveltop, iets lager. Zo, die eerste meters zijn alvast goed gegaan.

Tieten naar het dal

Even later vertrekken de kinderen met hun groepjes, en ga ik zelf ook verder met de afdaling van die enorme berg. Twee jaar geleden voor het laatst geskied, maar ik weet het nog aardig. Bovendien heb ik vooraf een lesje in zo’n indoor skibaan genomen, dus ik heb al wat angsten weten te overwinnen. Maar die prachtige blauwe piste heeft wel een paar lastige steile stukken waar ik de bibbers van krijg.

Snelheid maken is nog niet echt mijn ding, dus daar ga ik heen en weer, zigzaggend als een slak tussen alle snelheidsduivels door: rustig glijden, tieten naar het dal (van mijn man geleerd – ik haat het als hij dat woord gebruikt), vooruit leunen, oooooh ik moet draaien, ik moet draaien, de rand van de piste nadert, pizzapunt, ennnn draai! Tieten naar het dal, leunen op de dalski, naar voren naar voren, oooooh weer een bocht, daar gaan we, pizzapunt, ennnn hoeiii weer gedraaid…en weer naar voren, tieten naar het dal….” Pffff.

Van dat kleine steile stukje, waar de meeste mensen gewoon snel en recht omlaag gaan, ben ik uitgeput van alle zigzagbochtjes die ik gemaakt heb, met de bijbehorende stress. En dat was nog maar een tiende deel van de hele piste die ik af moet.

Wat doe ik mezelf aan?

Nadat ik die berg tweemaal gedaan heb, is de ochtend voorbij. Ik kom trillend van angst terug in ons appartement. Na het middageten wil ik niet meer naar buiten, ik zit nog te shaken, dus manlief vertrekt alleen. De hele dag kan ik alleen maar dingen denken als:
“Waar ben ik aan begonnen?”
“Wat doe ik mezelf aan?”
“Voor wie doe ik dit eigenlijk, ik wíl mijn grens niet verleggen, ik heb verdorie vakantie!”.

Ik ben er klaar mee

En dan ben ik weer boos op mezelf: ik ben toch coach? Er ging net een blog van mijn hand viraal over rode en groene gedachten… en dan zit ik mezelf alleen maar met rode gedachten op te fokken. In plaats van dat ik tegen mezelf groene dingen zeg als: je moet even door deze fase heen, dit hoort bij het leerproces, met oefenen wordt het vanzelf gemakkelijker, neem gewoon een paar lessen… Maar nee, ik zit zó gevangen in mijn angst om te skiën, dat ik ook bang ben voor les: dan móet je weer van een leraar, ik wil niet steeds over mijn grenzen gaan, ik ben er klaar mee!

Wat als ik nou gewoon stop?

’s Nachts in bed denk ik opeens: “Wat als ik nou gewoon helemaal stop?” en ik begin die gedachte eens goed te verkennen: wat zou er gebeuren als ik tegen het gezin zei: “Veel plezier met skiën, ik ga deze week andere dingen doen”. Ik word eigenlijk best wel blij bij het idee… zoveel tijd voor mezelf! Niks meer moeten! Wat zou mijn man ervan vinden? Hij baalt sowieso al dat ik na 5 skivakanties (en veel lessen) nog zo weinig progressie heb gemaakt en met hem geen tochten kan maken. Die drie dagen dat de kinderen op les zitten, moet hij in z’n eentje op pad.

“Ik ben blij dat je eens voor jezelf kiest”

Woelend in bed fluister ik hem toe: “Ik denk erover om te stoppen met skiën”. We zijn allebei te moe om te praten, dus nadat dit bommetje gevallen is, hebben we het allebei nóg moeilijker met in slaap komen. Ik droom de hele nacht van enge zwarte pistes waar ik vanaf moet en niet durf, van die enorme paniekdromen. Alle pistes waarop ik het de afgelopen jaren moeilijk heb gehad passeren de revue. De volgende ochtend vraagt hij of ik het meende en we hakken de knoop door: ik ga m’n skies inleveren en dingen voor mezelf doen. “Ik ben blij dat je na al die jaren eindelijk eens voor jezelf kiest” zei hij. Wat een schat!

Tranen

Schoorvoetend loop ik naar de skiwinkel en vertel het meisje bij de kassa beschaamd over mijn angst om te skiën. Ze kijkt even moeilijk, maar neemt dan alles van me over, geeft het geld terug en zegt: “Gaat u vooral leuke dingen doen nu!” Met tranen in mijn ogen over zo’n lief gebaar loop ik naar buiten. Wat voel ik me kwetsbaar en opgelucht!

Ik denk aan de woorden van Bouke de Boer, NLP-trainer: “Wie het leven ten volle wil nemen, moet bereid zijn in de schuld te staan”. Zo voelt het: ik kies voor mezelf, maar ik voel me schuldig naar mijn gezin, dat ik niet meer mijn best doe om bij de groep te horen.

Echt genieten

Ik besluit deze dagen écht te gaan genieten: lekker niks doen in het appartement, lezen, muziek luisteren, bergwandelingen maken door de sneeuw, het gaat me wonderlijk goed af! Er zijn ook prachtige wandelpaden in de omgeving met geweldig uitzicht. Aan het einde van de dag luister ik naar de enthousiaste skiverhalen van man en kinderen en doen we weer leuke dingen met z’n vieren. Hoe meer ik ontspan, hoe meer leuke nieuwe plannen er ook opborrelen voor mijn werk. Wat heerlijk om hier eens zo lang en zonder afleiding over na te kunnen denken!

Andere planeet

Het steekt me wel als ik al die blije skiërs zie: ik voel me alsof ik van een andere planeet kom. Iedereen komt hier maar voor één ding, en ik begrijp hun lol niet en zonder me af. En áls ik al andere wandelaars tegenkom, zijn het opa’s en oma’s die met een peuter lopen: die mochten als oppas mee op reis. Had ik ook maar een klein kind of een kleinkind, dan had ik nog meer reden om hier lekker te wandelen.

Loser

Op een ochtend ben ik met de lift naar boven gegaan en drink in een berghut een lekkere latte. Ik zie een vrouw op haar skies voorbij schuifelen met een privéleraar aan haar zijde. Ze gaan niet die enge piste af, maar nemen de rodelbaan. Misschien is die wel makkelijker? Stapje voor stapje leert hij haar hoe ze het moet doen. Ik voel me een loser. Waarom heb ik geen leraar genomen? Dan was ik verder gekomen dan nu.

Zó erg was het toch niet?

Met zóveel dingen ben ik een doorzetter, waarom met dit dan niet? Zó erg vond ik het toch niet, dat skiën? De vorige wintersportvakantie heb ik wel genoten. Wat was er toen anders, had ik toen minder angst om te skiën? De pistes waren veel korter en gemakkelijker, ik was op mijn gelukkigst als ik dezelfde makkelijke piste 30x achter elkaar op een dag deed.

Kriebels

Mensen in gevaar kunnen 3 dingen doen: vluchten, vechten of bevriezen. Begin deze week vertoonde ik een duidelijke vluchtreactie. En hoe meer rust ik genomen heb deze week, hoe meer ik voel dat ik in een soort oude trance zat, met mijn angst om te skiën, waar ik inderdaad geen andere uitweg zag dan ‘vluchten’. Nu ik het weer helder zie, voel ik ook steeds meer kriebels om het gevecht met die berg tóch weer aan te gaan. Dus wie weet… volgend jaar…?

Naschrift

Februari 2020: Sinds deze memorabele vakantie zijn we nog eens op skivakantie gegaan. Ik heb toen vooraf gezegd dat ik niet meedoe, maar met liefde iedereen naar liften wil brengen of ‘s middags op wil halen. Het was een topvakantie voor mij! Prachtige wandelingen gemaakt en genoten van mijn rust. Manlief had het wat zwaarder… die voelde de verantwoordelijkheid voor twee kinderen al die dagen. Maar ook dat wordt gemakkelijker als ze ouder worden.