Luistert je kind slecht? Zo kun je het beste je grens aangeven

Ik herinner me nog hoe een kennis van me op een feestje haar peuter corrigeerde op een lieve zachte toon, met een glimlach: “Doe maar niet”, terwijl het kind in kwestie langs de salontafel struinde en met zijn handjes in de gebakjes stond te slaan. Knap, hoe geduldig ze bleef zonder te ontploffen, maar aan de andere kant: luisteren deed de peuter niet echt. En misschien koos ze er bewust voor, om op feestjes even niet te streng te zijn. Pick your battles, tenslotte…

Aan zo’n situatie moest ik denken toen ik deze mooie post op Facebook voorbij zag komen bij WOW! Opvoedcoaching (sowieso een inspirerende pagina om te volgen!):

In de begeleidende tekst wordt duidelijk uitgelegd dat een liefdevolle opvoeding niet automatisch betekent dat alles maar moet mogen: je moet wel steeds je grens aangeven als ouder. Op een zodanig boze manier dat je jezelf nog wel kunt controleren, maar niet ontploft!

Mijn kind rende lachend van zijn naughty spot vroeger

Meteen kwamen er reacties als “Ja maar, hoe dan? Mijn kind lacht me vierkant uit als ik hem corrigeer”. En dat ís ook om gek van te worden!

Als ik vroeger mijn peuter op de trap of in de gang zette (in de tijd dat van de Supernanny moest), rende hij er lachend weer uit. Of we stonden in een machtsstrijd, omdat ik boos die deurknop vast bleef houden. En op het laatst ging de strijd allang niet meer over waar het om begonnen was, en stonden we ons allebei enorm op te winden bij die dichte deur.

Hoe gaat het bij jou als je het zat bent?

Kinderen moeten leren ‘lezen’ wanneer het voor jou genoeg is, wanneer de grens bereikt is. Bedenk eens bij jezelf: hoe is jouw stem? wat zeg je voor woorden? hoe is je lichaamshouding? Wat denk je van binnen? Ben je geërgerd omdat het de zoveelste keer is, of sta je op het punt van ontploffen… of heb je het idee dat je kind het expres doet om jou te irriteren? Welke snaar wordt er geraakt? Misschien voel je je net als vroeger niet gezien of gehoord, en ben je weer even dat kind met alle frustraties die je erbij voelt.

Zo kun je rustig en duidelijk je grens aangeven

Op een rustige manier je grens aangeven gaat op een aantal manieren:

• je stem is harder en lager dan normaal
• je kijkt je kind recht in de ogen
• je hebt een serieuze blik en strak gezicht
• je gebruikt niet teveel woorden
• je geeft aan wat je wél wilt dat je kind doet

Om zo rustig te blijven, moeten er van binnen ook wat dingen gebeuren:

• Recht je rug (doe het maar eens terwijl je dit leest, het geeft meteen een andere energie)
• Vertel jezelf dat dit een kind is dat nog iets moet leren en dat jij de volwassene bent die hierbij kan helpen
• Blijf rustig ademhalen, leg desnoods even je hand op je buik
• Besef dat dit heel normaal is bij het opvoeden, dit is jouw taak. En het is de taak van je kind om je grenzen te testen…

Dit heeft te maken met innerlijk leiderschap: jij bent de grote, jij kunt je kind helpen met dit soort situaties te leren dealen. Dit artikel ‘Wie is de baas in huis?’ geeft je nog meer tips en uitleg.

Wat als je dreigt te ontploffen?

En als je te moe bent om aan al deze dingen te denken, of je dreigt toch te ontploffen, dan heb je het misschien al wel te ver laten komen deze dag. Dan kan iets kleins al de bekende druppel vormen. En dat is voor jou een les om de volgende dag de teugels wat strenger aan te trekken, zodat jij genoeg energie overhoudt om te corrigeren zonder te ontploffen.

Het is ook een les om te kijken hoe jij kunt zorgen voor meer ontspanning/tijd voor jezelf, zodat je je weer goed kunt opladen en geduldiger blijft. Kun je je voorstellen wat je kind daarvan leert, als jij dit bij jezelf klaargespeeld krijgt?

Oefening baart kunst

Het leuke is: hoe duidelijker je hierin bent, hoe sneller je kind gaat ‘lezen’ dat je grens écht bereikt is, en hoe gemakkelijker het wordt. Zelf ben ik ook wel een softie, als het onze kinderen aangaat, en niet altijd consequent. Maar als ze te ver gaan, dan voelen ze dat zónder dat ik hoef te gaan gillen of dat ik zelf ontplof.

Zo stond ik gisteren tegenover onze bijna 15-jarige, die boven me uitsteekt en mij uitdagend aankeek: hij moest iets naar boven brengen en had net zijn oude riedel uitgesproken: “Dat komt straks wel”. Altijd maar uitstellen.

“Nee nu”

“Nee straks”

We bleven elkaar strak aankijken… tot hij eieren voor zijn geld koos en alsnog ging doen wat ik had gevraagd.

Tenslotte

Wees een beetje lief tegen jezelf. Je bent geen slechte ouder als je af en toe ontploft of staat te gillen tegen je kinderen. Tips zoals bovenstaande helpen je om rustiger te blijven, oefen er gewoon een tijdje mee en ontdek wat het jou kan brengen!