Ruzie thuis

Ruzie thuis

Als kind fantaseerde ik wel eens dat mijn ouders er niet meer waren, en ik bij mijn peettante en peetoom zou gaan wonen. Niet dat ik thuis doodongelukkig was, maar dáár…. Dáár was het altijd zo fijn. Ze hadden 2 kleine kindertjes, er was nooit ruzie, het was gezellig, vredig en knus. Fietstochtjes met mijn oom, koekjes bakken met mijn tante, spelletjes doen…

Bij ons thuis was altijd ruzie, zolang ik me herinner. Vooral mijn twee broers, maar ik denk dat ik even hard mee deed. Waarschijnlijk veel subtieler en stiekemer, waardoor ik minder vaak de schuld kreeg. Bolle baggertrut, zo noemde mijn oudste broer mij. En hij kreeg ook de naarste verwensingen naar z’n hoofd. We waren met z’n drieën en zaten elkaar altijd in de weg. In de auto op de achterbank (“IK wil bij het raampje!”) en aan de eettafel (“Tot hier is de helft van de tafel, jouw voeten mogen niet verder dan hier”). Aaaargh. Ik heb mijn moeder één keer van wanhoop zien huilen.

En nu… nu ben ik mevrouw de kindercoach herself… met kasten vol boeken hoe je met kinderen moet omgaan, hoe je rivaliteit tussen broers en zussen voorkomt… ik zie de geschiedenis zich herhalen. Ik zie bij mezelf af en toe dezelfde wanhoop als ik destijds bij mijn moeder zag.

Waarom helpen al die tips niet?

Waarom moet altijd alles eerlijk verdeeld worden?

Waarom zullen ze nooit dat laatste plakje worst willen delen?

En het nog liever onder tafel verstoppen?

Waarom doet de een poeslief als de ander net in een moeilijke bui is?

Waarom zijn ze te beroerd om óók even de schoenen van de ander op de gang te leggen?

Waarom lachen ze niet met elkaar?

Waarom willen ze nooit hetzelfde doen op zaterdagavond?

Waarom doen ze expres de deur dicht als de ander er nog door moet?

Waarom spelen ze nooit met elkaar?

Waarom gunnen ze elkaar niks?

Zucht… waar blijft de tijd, dat ze 2 en 3 waren, dan ze zo zoet door de kamer banjerden met z’n tweetjes? Dat ze gekke verkleedpartijtjes en dansjes hielden? En een poppenkastvoorstelling voor hun ouders organiseerden? Gelukkig hebben we de beelden nog…

Ruzie thuis

Och… des te meer waarderen we de momenten dat het wél goed gaat. Dat ze wél samen een balletje gaan trappen, of samen een ontbijt op bed komen brengen, of samen langs de deur gaan om geld voor hun sponsorloop te verzamelen. Of dat ze urenlang samen zitten te Minecraften. En dan vallen die woordjes ‘niks’, ‘nooit’ en ‘altijd’ uiteindelijk ook wel mee!

Gelukkig is daar ook Tea Adema, de moeder van alle kindercoaches. Als je het echt niet meer weet, heeft zij er wel een blog over geschreven waardoor je je weer beter voelt: kinderen hebben het ook nódig om ruzie te maken: omgaan met ruzie is een belangrijke leerbron van kinderen. Fijn!

Mijn broers en ik zijn inmiddels oud en wijs, hebben zelf kinderen en kunnen  het prima met elkaar vinden. En als ik dan zie hoe we in het leven staan, en hoe we met elkaar en met conflicten omgaan, dan denk aan het blog van Tea: we hebben een prima leerschool gehad vroeger.

Met hervonden moed ga ik weer verder met opvoeden…

Foto peuter op bank is van Flickr/Anna Mayer

Eén gedachte over “Ruzie thuis

  • Hahahahaha, dat filmpje!!! En die stoïcijnse blik van die moeder! Té grappig. Ik houd deze zeker in gedachten! Al is het alleen maar om de reacties van mijn kinderen te zien!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *