Ons rupsje in haar cocon

Ons rupsje in haar cocon

“Toch zonde hè, dat ze zo’n heel weekend onder haar dekbed doorbrengt met filmpjes kijken”, zei ik tegen mijn man, terwijl we in het zonnetje wandelden.

De laatste weken zien we haar (14) alleen bij het avondeten, en dan staart ze met een strak gezicht langs ons heen, haar tijd uitzittend. Nee er is niks aan de hand, ze zit prima in haar vel, heeft leuke vriendinnen en maakt veel muziek. Alleen die ouders en broer zijn momenteel onuitstaanbaar…

rupsje in haar cocon

Misschien is ze wel een rups”, mijmerde mijn man, doelend op dat dekbed waarin ze al die uren opgerold ligt.

Dat zou toch wat zijn, dacht ik, dat er over een paar jaar een mooie vlinder uit haar kamer komt fladderen…

En natuurlijk grijpt het me wel eens aan: hallo, hier is je leuke moeder, zie je mij wel staan? Soms roep ik dat ook letterlijk. En dan vraagt ze de volgende dag, voordat ze van de keuken naar haar kamer glipt met haar ontbijt, met een robotstem en dito glimlach: “Hoe is het?”. Laten we zeggen: ze doet haar best!

Hoe anders is ze trouwens als er een vriendin over de vloer is: hard gelach, vrolijke stemmen. Dan wel!

Maar ik weet dat het mijn eigen pijn is. Zij heeft het prima naar haar zin. En dat hoor ik terug bij veel moeders: het is helemaal niet meer gezellig zo, als je kind niks meer met je wil. Hoe gezond het ook is, het is gewoon even wennen aan deze nieuwe fase. Jarenlang gingen we samen een paar dagen op wandelvakantie, nu is dat onvoorstelbaar, dat mis ik wel. “Ik wil zo min mogelijk energie verbruiken”. Om toch wat contact te hebben, probeerde ik maar wat anders: “Zullen we een nachtje naar een andere stad gaan?”. Kijk, met samen shoppen kreeg ik haar wel mee.

Dus daar gingen we, moeder en dochter, een nachtje naar een hotel. Dat was leuk! Oude tijden herleefden, net als tijdens onze vroegere vakanties samen. Dapper ging ik mee winkel in, winkel uit. En ik moet zeggen, met haar erbij is shoppen een stuk leuker. Ik kan eigenlijk niet goed samen winkelen: óf ik raak verveeld als een ander iets uitzoekt, óf ik voel me opgejaagd als ik zelf iets uitzoek. Sowieso heb ik na 40 jaar overgewicht nooit echt lol aan winkelen ontwikkeld. Het is zo erg dat ik het zelfs nu nog – met gewone maten – een vervelend iets vind.

rupsje in haar cocon

Maar… met haar voelde het winkelen anders, ik genoot ervan: hoe ze haar smaak ontwikkeld heeft, hoe ze precies weet wat ze wel en niet wil. En zij genoot ook, want we gingen ruim boven haar kleedgeld. Je moet wat, als moeder… En natuurlijk terrasje hier, een terrasje daar, dat doen we thuis nooit.

En ‘s avonds bij het avondeten geschiedde er een wonder. Ze begon te vertellen en te vertellen, en hield niet meer op. Ik hoorde de stem die ze ook bij vriendinnen heeft. Er is maar één onderwerp dat haar deze maanden bezighoudt, een popgroep waarover ze de hele dag filmpjes kijkt, over wie ze informatie en mysteries verzamelt en met anderen deelt. En daarover vertelde ze nu eens honderduit. Alsof de stop eruit was en alles leegliep. We waren klaar met eten en het verhaal was nog niet klaar, dus we gingen wandelen, daar in die vreemde stad. En terwijl ze zo doorratelde, had ik een gelukzalige glimlach om mijn mond. Hèhè, daar is ze weer!

Daarna kwam de gezinsvakantie. Ik had op drie locaties huisjes geregeld met Wifi én eigen slaapkamers. Ze mocht zelfs haar keyboard meenemen. En zo ging haar leven in afzondering verder. Terwijl we met ons andere kind aan de wandel gingen, bleef ze meestal weer lekker als een rupsje in haar cocon liggen. In de avonden deden we spelletjes en deed ze mee, maar overdag was haar me-time. En we vonden het prima zo. We hadden het allemaal wel fijn in onze eigen cocons deze vakantie.

Dan denk ik terug aan hoe ik was als tiener. Ik heb er nauwelijks herinneringen aan, behalve dat ik op mijn kamer zat en geobsedeerd was door mijn favoriete muziek, de top 40 en de Hitkrant. Ik wilde niets, maar dan ook niets over mijn innerlijke wereld met mijn ouders delen. Hee. Dat klinkt bekend! En als ik dan verder denk: hoe vaak zoek ik ook nu nog een plekje voor mezelf om even met niemand contact te hebben? Misschien is ze toch niet zo raar…

Laatst las ik een oud blog van mezelf, over hoe onze dochter eigenlijk te dicht op me zat. En hoe ik met een opvoedopstelling wat meer afstand van haar had gecreëerd. Want ik wist toen al: uiteindelijk moeten je kinderen zich losmaken en hun eigen pad gaan. Ik was die opstelling alweer helemaal vergeten, maar wat is er sindsdien veel veranderd!

Vlinder of rups, het maakt ook niet uit, als ze maar haar mooie zelfstandige en muzikale zelf blijft…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *