Afscheid van de kinderopvang

Afgelopen week was het zover: na 9 jaar namen we afscheid van de kinderopvang. Vanaf nu moeten we de zorg zelf regelen. En dat allemaal vanwege de sportlessen van onze kinderen. Ik vond het best een stap om formeel afscheid te nemen van deze vanzelfsprekendheid.

Kinderopvang was mijn me-time

We hebben altijd van de opvang gebruik gemaakt: sinds we vader en moeder waren, gaven we de zorg 3 dagen per week helemaal uit handen. En wat kon ik soms naar deze dagen snakken, zeker toen ik 2 kleine peutertjes had! Een dagje werken was voor mij een dagje uitrusten. En ongegeneerd tankte ik soms een dagje bij thuis, als de kindjes op de opvang zaten. Voor mij was dit dé manier om er op de andere dagen met al mijn energie voor ze te zijn. En nu we met de moderne technieken vaker thuis mogen werken, geniet ik zelfs nog meer: de hele dag ongestoord werken in een leeg huis!

Trainen voor een hardloopwedstrijd

Het idee van kinderopvang heeft me altijd aangesproken, ook in het belang van het kind. Er is zoveel te doen, zoveel te beleven, zoveel te leren. Ik had natuurlijk wel mijn wensen. Een aparte babygroep vond ik fijner dan een verticale. En ik hechtte erg aan stabiliteit onder het personeel: steeds maar wisselingen vond ik onrustig. Dus schoof ik aan in oudercommissies, en twee keer wisselden we van KDV of BSO. Maar dát ze erheen gingen, dat stond nooit ter discussie. En juist op de BSO waar ze nu al vier jaar zitten, zijn ze echt op hun plek. Zulke betrokken leidsters, zoveel sport en beweging en vakantie-activiteiten. Leidsters die vanuit hun eigen passie met een groep kinderen gingen trainen voor een  kinderhardloopwedstrijd, heel professioneel met stretchoefeningen erbij. Met als hoogtepunt natuurlijk de officiële loop op een avond in het bos! Tijdens onze thuisvakantie afgelopen zomer mochten onze kinderen kiezen: wel of niet naar de opvang. Onze zoon koos ervoor te gaan, want dáár was de hele dag vermaak en kon hij met zijn vriendjes voetballen.

Met pijn in het hart

Alles liep bij ons als een geoliede machine, tot opeens de voetbaltraining werd verschoven naar dinsdag/donderdag in plaats van maandag/woensdag. Om half 5 al! Precies op onze werk- en opvangdagen. Dagen wisselen zou niet helpen, want dan heeft dochterlief hockey. We konden niet anders dan afscheid nemen van de BSO. Gelukkig hebben wij ouders variabele werktijden. Dus we komen er wel uit: dan werken we wel op een avond bij, of op een vrije ochtend. En gelukkig kan onze oppas één van de twee middagen op zich nemen, zolang het kan met haar lesrooster.

Afscheidsdag

En dus kwam daar de laatste dag. Vanaf nu moeten mijn man en ik de zorg gewoon met z’n tweetjes verdelen. De kinderen hebben de leidsters wat lekkers gegeven met een aardig briefje erbij. En ze kregen elk een mooie afscheidskaart mee naar huis, met een lieve tekst over hoe ze gegroeid zijn de afgelopen jaren. Het raakt me, en ergens voelt het ook als verraad om er weg te gaan. Gelukkig mogen we wel van de vakantie-opvang gebruik blijven maken. En ik weet het zeker: als de voetbaltijden weer wijzigen volgend jaar, komen we gewoon weer terug!