‘All inclusive’ met het gezin, zo gaat dat!

 “You have another wish?”

zo sprak de knappe Turkse ober ons telkens gedienstig toe, als hij onze cocktails op tafel had gezet. In wat voor all inclusive sprookjeswereld waren we beland afgelopen week, ik voelde me Alice in Wonderland! Rijen vol buffetten links en rechts, overvloed aan alle kanten. Obers die met z’n drieën om je tafel zwermden om af te ruimen en drankjes bij te vullen. Vrieskisten waar kinderen de hele dag hun ijsjes uit mochten graaien, zoveel als ze wilden… kamers met bubbelbad en met een minibar waar we onbeperkt van konden pakken… het kon niet op allemaal.

Het contrast kon niet groter zijn

Opgegroeid met overtuigingen als ‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’ en ‘Geld kun je beter sparen dan uitgeven’ viel ik van de ene verbazing in de andere, die prachtige gebouwen, die ruime hotelkamers, die mooi onderhouden tuinen met palmbomen, een reusachtig glijbanenzwembad… Tot nu toe deden we altijd kampeervakanties met ons gezin. Dus ons eigen ‘huisje’ inpakken, uitpakken, opzetten, onze bedjes opblazen, ons eten en drinken aanvoeren vanuit supermarkten waar je eerst een half uur voor moest rijden. Met een volle blaas ‘s nachts het toiletgebouw opzoeken. En de volgende dag met je afwasteiltje naar de spoelbakken lopen en hopen dat er nog warm water over is.

All inclusive-dieet

Eerlijk is eerlijk, ik kan er bést aan wennen, zo’n Turkse all inclusive… een week lang nergens aan hoeven denken. Een ontbijtbuffet om u tegen te zeggen, en dan met lunch en avondeten nog eens… het was voor mij één grote oefening in maat houden. Want nee, ik hóef niet alles te proeven en ik hóef niet nog een keer m’n bordje op te scheppen. En ik kan kiezen voor groente en fruit. Gelukkig was er ook een fitnessruimte waar we met een paar familieleden elke ochtend ruimte maakten voor de nieuwe calorieën van die dag. Maar als je érgens wel leert om je eet-impulsen te beheersen is het wel in een all inclusive hotel. Ik voel een gat in de markt: het all inclusive-dieet, mensen 2 weken in zo’n resort onderbrengen en ze zo leren om álle verleidingen te weerstaan! Als het je daar lukt, gaat het je thuis helemaal lukken…

Kinderen?

Onze kinderen? Waren die ook mee? We hebben ze nauwelijks gezien de hele week. Die speelden met hun nichtjes en neefjes, voetbalden, pingpongden en zwommen. En bij het eten zaten ze aan het andere eind van de lange tafel, waar ze afwisselend friet en sausloze pasta aten – en soms noodgedwongen met banaan, als ik had gezegd dat ze ook groente of fruit moesten pakken. Na het eten verdwenen ze richting zo’n reuzenschaakbord met grote plastic schaakstukken. Of deden ze verstoppertje. Of keken ze naar een show op het podium. En tegen 23:00 gingen we allemaal naar bed en begon het de volgende ochtend weer van voor af aan. Ook toen we 2 dagtochtjes maakten, bleven de kinderen liever op het park bij familie. Ideaal! Nooit eerder kon ik zoveel lezen en chillen in een vakantie.

Omschakelen

Na terugkomst op Schiphol voelde zoonlief de neiging om een zakje snoep te pakken bij een winkeltje, zo waren we gewend geraakt aan het all inclusive gebeuren, waarbij alles maar voor het grijpen ligt. We moesten allemaal echt weer even omschakelen. Stofzuigen, bedden verschonen, eten kopen, eten bereiden, kinderen motiveren om zelf leuke dingen te ondernemen (nadat we hun schermpjes hadden verstopt)… Welkom in de echte wereld!

All inclusive of kamperen?

Binnenkort gaan we weer met de tent weg, gewoon in Nederland, dat zal weer even wennen zijn! Maar ja… zo’n luxe all inclusive is niet iets wat we er financieel altijd maar even ‘bij’ kunnen doen. Toen de kinderen vroegen of we volgend jaar wéér gaan, zei mijn man: ‘Óf we gaan volgend jaar 3 weken kamperen, óf we gaan 1 week all inclusive’. En daar hadden ze zo snel geen antwoord op… dat vind ik dan wel weer erg leuk: ze snappen, net als wij, ook heel goed de charmes van een camping. Het leven (en het eten) is daar toch nét wat spannender en afwisselender! Onze poesjes zouden vast en zeker kiezen voor de all inclusive, concludeer ik uit hun warme welkom… Want voor hen geldt: hoe korter we weg van huis zijn, hoe beter…!