De verbouwing van Het Ketelhuis (1)

14sep 2018 door Mariette Dietz Geen reacties

Het heeft wat maanden geduurd, en af en toe heb ik een verslagje gedeeld via Facebook, maar nu ik helemaal gesettled ben in mijn nieuwe praktijkruimte, wil ik graag het hele verhaal delen. Wát een proces hebben we doorgemaakt. Je zoekt iets, je vindt iets, je probeert er in je hoofd iets moois van te maken, en dan begin je met verbouwen. Zo simpel als het klinkt was het alleen niet…

Zo begon het…

In mei 2017 hoorde ik al dat ik mijn praktijkruimte binnen een jaar moest verlaten. Er zou woningbouw komen op de plek waar ik een ruimte huurde. Ik ben toen maandenlang op zoek geweest naar een nieuwe praktijkruimte. Maar die waren óf te duur, óf te klein, óf in een wijk met teveel vrachtverkeer. Ik zocht iets rustigs, waar kinderen met een fijn gevoel naar binnen stappen, want het is al spannend genoeg om naar zo’n mevrouw te gaan. Toen ik écht wanhopig werd, ging ik adverteren op Facebook: wie helpt mij aan een nieuwe ruimte? En toen werd ik van een paar kanten gewezen op deze krantenadvertentie. ‘opslag-, werk- of hobbyruimte’. Ik appte de eigenaar, hij hoorde wat mijn beroep was en zei “Nee, ik denk niet dat dit geschikt voor je is.”. Uiteindelijk werd ik door zijn eigen dochter getipt dat het misschien tóch iets voor mij is. Nieuwsgierig maakte ik een afspraak.

Tja en aan de buitenkant ziet het er niet woest aantrekkelijk uit:

Een groot rechthoekig blok met een hoge toren, met alleen maar wat bovenraampjes….daaromheen een pleintje met parkeerplaatsen, en wat achtertuinen van de straat Kalorama in Hoofddorp.

Eenmaal binnen, viel het me alles mee hoeveel daglicht erin kwam:

De eigenaar vertelde dat het vroeger een ketelhuis was, dat zorgde voor de verwarming van de wijk. Toen dat project niet geslaagd was, werd het gebruikt als opslagruimte. Hij was er zelf zijn hoveniersbedrijf in begonnen en heeft het daarna jarenlang verhuurd. Toen hij ook open stond voor verkoop, raakten we extra geïnteresseerd: als je eigenaar bent kun je het helemaal verbouwen hoe je wilt, en kan geen verhuurder je ooit nog ergens uit zetten.

Uiteraard moest dit thuis ook besproken worden. En kwam mijn handige grote broer ook een keer kijken, om de staat van het gebouw te checken. Eigenlijk stonden alle seinen op groen om ‘ja’ te zeggen.

Maar toen…

Ik vroeg me toch af of ik zomaar in zo’n woonwijk op een achterafpleintje mijn bedrijf kon voortzetten. De eigenaar dacht van wel, maar ik wilde het toch bij de gemeente checken. En dat was een domper. “Nee mevrouw, volgens het bestemmingsplan is dit gebouw alleen voor ‘bedrijven’ en u bent een ‘dienstverlener’. U zult hiervoor een ontheffing moeten aanvragen en dat duurt minimaal 6 weken.”

Mijn eerste kennismaking met de bureaucratie, maar ik liet me niet klein krijgen. We besloten ervoor te gaan en regelden een voorlopig koopcontract met de eigenaar, onder voorbehoud van het krijgen van deze ontheffing. De eigenaar was supervriendelijk en hielp in alles mee om alles netjes zwart op wit te krijgen. Sinds 1 mei 2018 was ik officieel huurder van Het Ketelhuis, zoals we het zijn gaan noemen… maar ik mocht er nog niets mee: niet verbouwen, niet werken…

Ondertussen schreef ik een vlammend betoog om de gemeente te overtuigen mij die ontheffing te geven. Ik tekende uit waar mijn klanten konden parkeren, vertelde hoe ik het gebouw een beter aanzien zou geven, en hoe enthousiast ik was om wat leuks in deze wijk te brengen. En het lukte! De ontheffing kreeg ik uiteindelijk.. nu kon de verkoop doorgaan!

Plannen maken

Tijdens het wachten op de vergunning zaten we niet stil… samen met mijn man, broer en schoonzus zaten we in een appgroep te fantaseren over mogelijke indelingen. Keuken hier, keuken daar, voordeur hier, voordeur daar, halletje klein, halletje groot, toren erop laten, toren afbreken… Dit vond ik echt de lastigste fase. Ik had geen idéé van alle die mogelijkheden en vond het erg moeilijk om mezelf erin te visualiseren. Gelukkig waren er op internet leuke tooltjes om schetsen en 3D-voorstellingen te maken. Maar al met al viel het out of the box denken me niet mee. Bovendien dacht ik bij alles: “Wie gaat dat doen? Wanneer? Ik wil wél open in september!”. Ondertussen had ik de huur van mijn oude praktijkruimte al opgezegd, dus ik moest wel álles op álles zetten om dit in de zomerperiode rond te krijgen.

En ik had mijn eigenzinnigheden: nee ik wil níet dat de WC direct uitkomt in de coach-/lesruimte. Ik wil géén plas- of ergere geluiden horen van mensen die daar bezig zijn. En ik wil dat de gang/wachtruimte geluiddicht is. Hoe vaak ik die zorg niet bij de mannen heb geuit…

Zelf doen of laten doen?

Dat was ook al zo’n dilemma, tijdens het plannen en tijdens de hele verbouwing. Bij álles heb je de keuze: zelf doen of laten doen? En laten nou net alle klusjesmannen in Nederland vol zitten tot 2034… dus een hoofdaannemer voor dit project vinden was sowieso niet mogelijk op korte termijn. Mijn man bleef stug volhouden dat hij het meeste wel zelf kon doen. Maar wanneer dan? dacht ik… hij heeft ook zijn baan. En we gingen ook nog 3 weken op vakantie.

Uiteindelijk heb ik knopen doorgehakt: zo wordt het ontwerp, een lange hal als je binnenkomt, die dient als keuken/wachtkamer, met aan het einde het toilet. En dan een mooie geluiddichte wand tussen die hal en de werkruimte. Yes! Nu konden we gaan nadenken. Hoe maak je een wand, van welk materiaal, hoe zorg je dat hij geluiddicht is…

Yes! De vergunning!

Eindelijk was het zover, eind juli was de kogel door de kerk. Ik had het akkoord van de gemeente om daar te gaan werken, en de bezwaarperiode voor de bewoners was voorbij. We prikten een datum bij de notaris en daar tekende ik voor ons ‘tweede huis’… een feestelijk moment! En hoe leuk was het dat de vorige eigenaar een grote bos bloemen had meegenomen. Hij was ook helemaal in zijn nopjes door ons enthousiasme om het pand op te knappen. Hij wilde zo graag dat er iemand in kwam die goed met de buurt zou kunnen opschieten. En of dat gelukt is….? Dat lees je in het vervolg!