Ik ben gestopt met gamen

“Ik ben gestopt met gamen”

Bijna 16 is hij, en wat hebben we het al een paar jaar met hem te stellen gehad. Inspiratie voor veel herkenbare blogs voor andere ouders! Ook het afgelopen schooljaar zag het er qua cijfers allemaal niet rooskleurig uit. Tot hij op een dag zei: “Ik ben gestopt met gamen”. Er is nog hoop, mensen!

Op een avond in mei zaten we samen aan tafel Duits te doen, toen hij die legendarische woorden uitsprak. De droom van elke puberouder! Maar ik besefte de lading nog niet helemaal en zei: “Ja, dat zie ik, we zitten toch hier aan tafel”.

“Nee, ik ben écht gestopt. Ik heb het van mijn computer gehaald. Al mijn high scores zijn ook weg nu, ik was nummer 17 van de wereld.”

Huh, wacht even? Wat gebeurt hier?

“Ja, ik dacht, ik mag weer sporten, ik werk en ik moet nog zoveel PO’s en toetsen doen. En ik kan niet ‘een beetje’ gamen. Dus dan maar helemaal niet”.

Halleluja!

Een paar weken eerder had hij een video van een student gezien, daarmee begon deze ommezwaai al.

De weken erop in mei en juni waren heerlijk: waar hij normaal na het avondeten naar zijn kamer verdween en we ’s avonds rond half elf ruzie kregen rondom stoppen, was er nu een zalige rust in huis. Er werd gewerkt aan school, met mij en met zijn vader. En er werd veel gesport en gewerkt in de supermarkt.

En natuurlijk trof ik hem wel met zijn telefoon aan, hangend op de bank, ook daar zitten spelletjes op. Maar over het algemeen was ik verrast hoe lang dit stand hield. Want echt, we hebben nooit schermtijden gehad, en hij zat voorheen soms 8-12 uur per dag achter die PC. Hoe irritant we het ook vonden, we mikten in onze gesprekken meer op consequenties en zelf leren nadenken, dan dat we de stekker eruit trokken.

Het wordt nog erger: hij was zelfs aan een boek begonnen, geïnspireerd door deze video: “Elementaire gewoontes” van James Clear. Een boek! En hij vertelde weer de quote die hij al eerder van die student op YouTube had gehoord:

“Het gaat niet om motivatie mam, het gaat om goede gewoontes. Net als tandenpoetsen, daarbij vraag je je ook niet telkens af ‘zal ik het nu doen, of straks?’, dat doe je gewoon.”

Nogmaals: halleluja!

En zo hobbelden we verder door de berg aan PO’s die nog af moesten en lazen we samen zijn Duitse leesboek. Ik kreeg er zelf ook lol in, en voor het eerst liet hij mijn hulp ook toe. Om vervolgens te zeggen:

“Hoe komt het dat je opeens zo aardig geworden bent?”

Ja jongen, ik bied al jaren mijn hulp aan, maar je stopte liever je kop in het zand.

En het wonder geschiedde, van alle dikke onvoldoendes die hij met kerst had, was er aan het einde van het jaar nog zo weinig over, dat hij – met zomerschool – over mocht naar 5V. Elk jaar als ik denk: ‘nou ja, dan blijf je maar een keer zitten’, flikt hij het toch weer.

Maar ook sociaal was er iets veranderd: nu hij meer tijd had, praatte hij veel meer met ons, hij hield niet meer op! Politiek, werk, geschiedenis, de marketing van mijn praktijk, overal wil hij alles van weten.

De zomervakantie in Duitsland werd een feestje met hem: als een jonge hond sprong hij dagelijks tegen ons op, klaar voor interactie en gezelligheid. Wilde zelfstandig broodjes halen in de plaatselijke Bäckerei, vond van alles over hoe ze daar vakken vullen in de supermarkt. Deed dan even voor hoe er beter gespiegeld kon worden en nam ook altijd chocola voor zijn zus mee (“kijk dan mam, dit kost hier maar 50 cent”).

Naast de rustige wandelingen met mijn man hadden we nu praatwandelingen als hij erbij was. Hij wist zelfs zijn zus (momenteel een rupsje in een cocon) uit haar kamer te lokken voor nachtelijke wandelingen naar een ijsjesautomaat hoger op onze berg en samen hebben ze een terrasje gepakt. Vroeger was dit ondenkbaar.

Wat ik zelf ook bijzonder vond was het niveau van ruziemaken met zijn vader. Vroeger had ik al-tijd de neiging om ertussen te springen, want – zoals veel moeders – ik vond er altijd wel wat van. Maar nu merkte ik dat onze zoon zich veel minder opwond dan ik. Hij deed niet meer boos terug, bleef stoïcijns rustig, benoemde wat hij zag en kon verwijten nog makkelijker van zijn rug laten glijden dan ik zou hebben gekund. Heerlijk, daar hoef ik me ook niet meer druk om te maken.

Eind goed al goed? Mwah, inmiddels werd er in de zomervakantie – hij had 1 week vrij tussen onze familievakantie en twee weken trainingskamp – weer fulltime gegamed. Laten we eens zien wat het komend schooljaar gaat brengen. We weten nu in elk geval dat er nog hoop is…!