Een lesje loslaten voor moeders

Een lesje loslaten voor moeders

“We gaan naar Londen met oud & nieuw, we gaan low budget en blijven dan de hele nacht op in de stad, dat scheelt een hotel”. Zo kondigde onze net-17 jarige dochter haar plan aan. Mmm, twee meiden van 17 die de hele nacht rondhangen in de stad. Dat ging me net even te ver.

Londen werd Parijs, want de vriendin ging al met haar ouders naar Londen. Oud & nieuw werd begin januari en het nachtje doorhalen werd een goedkope Airbnb (aanrader, mail me voor meer info!).

Best slim onderhandeld eigenlijk: ze begon met het allerergste plan en zo werd Parijs opeens een heel veilig vooruitzicht. Wel jammer dat in december code geel erbij kwam: verhoogd risico op aanslagen. Maar geel is nog geen oranje, dus we vonden het nog steeds goed. Loslaten… en goed voorbereiden: pas op je spullen, wees alert, let op elkaar.

De dames regelden de voorbereidingen helemaal zelf, van het treinkaartje tot hun dagschema. Na een middagje googelen stuurden ze me een schema dat ik mocht printen en lamineren. Ik was best onder de indruk. We gaan met het gezin nooit op stedentrip, en voor onze vakanties googel ik zelf de boel bij elkaar, dus het opzoeken van bezienswaardigheden was weer een nieuwe belevenis voor haar.

En daar gingen ze, op een vroege donderdagmorgen met de bus naar het station voor de Thalys. Als een stalker volgde ik haar locatie: ze is al voorbij Brussel, ze is in Frankrijk, ze is op Gare du Nord! Telkens als ik even gluurde, waren ze bij een andere highlight. Zo leuk om haar locatie bij het Louvre te zien, bij de Arc de Triomphe. De eerste selfies kwamen binnen en ik genoot mee alsof ik er zelf bij was.

Na het eten keek ik weer even en zag ik dat ze in de buurt van hun slaapplek waren. Maar ik zag ook dat ze erlangs liepen, en alsmaar heen en weer. Ik hield me in, ze zoeken het maar uit, dacht ik. De telefoon ging: “Hoi mam, weet jij nog het huisnummer van dat adres?” “Ja nummer 78, je moet even teruglopen, oversteken en daar is het aan je rechterhand”. Ze leek nauwelijks verbaasd hoe snel ik dit antwoord produceerde. Weer een uurtje later appte ze: “Weet jij nog een adresje om te eten hier in de buurt? Jij kunt dat altijd zo goed vinden”. Ik stuurde wat dingen op, die uiteindelijk geneerd werden.

De volgende dag ging voorbij, met wéér een museum, winkelen en wat al niet meer. ’s Avonds zouden ze de Thalys nemen en rond middernacht thuis komen. Heel leuk, want wij vierden net haar vaders verjaardag dus ze zou een volle huiskamer instappen. Maar om half negen ’s avonds kwam er een gemiste oproep, gevolgd door een kort appje: “trein gemist”. Nee! De laatste Thalys hadden ze gemist. Hoe dan?!

Ik belde de andere moeder en die zei laconiek: ze moeten het zelf maar oplossen, vanaf hier kunnen we niet zoveel. De vrienden van mijn man vonden het erg grappig: dit gaan ze noooooit meer vergeten. Hier gaan ze héél veel van leren. Ik was het ermee eens maar ik vond het ook wel spannend: hoe gaan ze dit oplossen? Een overnachting zoeken? Waar dan? Het was al donker en ze stonden op Gare du Nord.

Uiteindelijk kwam een verlossend appje: we gaan met de Flixbus, die vertrekt over een uur vanaf een groot busstation, daar gaan we nu met de metro heen. De klantenservice van de Thalys bleek onbereikbaar en via Google hadden ze deze optie gevonden en meteen geboekt. En terwijl bij ons thuis de laatste gasten nog tot in de kleine uurtjes op de bank zaten, zag ik haar via mijn telefoon weer onze kant op kruipen. Ze vroeg nog of we haar bed konden opmaken, want dat had ze bij vertrek afgehaald. En zo kon ze bij aankomst in de vroege ochtend meteen een schoon bed induiken.

’s Middags kwamen alle verhalen. Alles wat ze bezocht hadden, plekjes uit die film, uit die serie. De Mona Lisa vanuit de verte (al die mensen mam, niet normaal). Rennen naar de Eifeltoren om op tijd te zijn voor de lichtshow. De cijfercode van haar Airbnb en het Franse appcontact met de hostmevrouw. Bovenop de Arc de Triomphe staan. Ze had zelfs een echte vinyl van George Michael voor me gekocht (je weet wel, wat wij vroeger een LP noemden): “Voor aan de muur in je praktijk, mensen zetten dat zo op een plankje”.

Wat voelde ik me trots op haar, dat ze met hun 17 jaar dit zo helemaal zelf geregeld hadden. Dat ze zo hun weg vonden, lopend en met de metro, dat ze zelf oplossingen bedachten.

Gisteravond sprak ik de vader van haar vriendin op een ouderavond. Lachend zei hij: “Die meiden die kunnen we voortaan wel laten gaan, als je zelf zoiets oplost, dan kun je alles aan!”.