Ik ben net terug van 2,5 week wandelen door Italië. Alleen, met mijn rugzak en wandelstokken, liep ik een over berghellingen en langs dorpen en kloosters. Het is een route die uiteindelijk naar Rome leidt: de Via Francigena. Elk jaar loop ik een stukje.
Het is best een verlaten route, soms kom je urenlang niemand tegen. Veel mensen vinden het spannend dat ik dat alleen doe:
“Is dat niet gevaarlijk?”
“Wat als er iets gebeurt?”
“Ben je dan niet heel alleen?”
Maar ik was daar weer zo zielsgelukkig. Niet omdat het makkelijk was, integendeel. Maar omdat ik zélf alle knopen doorhakte en mijn doelen haalde.
De hele dag maakte ik keuzes: waar slaap ik, welke route neem ik, hoe zorg ik goed voor mezelf? Via welke stenen klauter ik hier omhoog? Gaat er zo onweer op die open vlakte komen en zoek ik eerder onderdak? Die keuzes kon ik maken op gevoel, op ervaring, op vertrouwen.
Wat ik het lekkerst vond? Dat ik even niets hoefde te fixen. Geen kinderen, geen werkdingen, geen verwachtingen of to-do’s. Alleen maar: lopen-eten-slapen-lopen-eten-slapen.
En ook: dat ik zo’n enorm gevoel van autonomie voelde: IK bepaal hier wat ik doe, wanneer ik rust, wanneer ik doorzet.
Zo’n ervaring gun ik elk kind
In mijn praktijk spreek ik regelmatig ouders die zich zorgen maken over hun kind. Over motivatie, cijfers, angsten of uitstelgedrag. En die, heel begrijpelijk, willen helpen. Oplossen, bijsturen, repareren.
Want je wilt het beste voor je kind. Je wilt dat het goed gaat, dat het niet faalt, niet vastloopt, niet kwijtraakt.
Maar wat als je kind niet hóeft te repareren? Wat als het gewoon onderweg is, op zijn of haar eigen tempo, met omwegen, stilstaan, fouten en opnieuw doen?
Repareren is van buiten, groeien gebeurt van binnenuit
Ouders denken vaak:
“Als ik niks doe, gebeurt er ook niks.”
“Ze mist gewoon overzicht.”
“Hij moet leren plannen, maar hij doet het gewoon niet.”
En ja, het is fijn als je als ouder kaders kunt bieden. Als je meedenkt, helpt structureren, even een duwtje geeft. Maar echte groei, waar je écht wat van leert, komt pas als een kind ervaart dat het zelf keuzes mag maken. Dat het fouten mág maken, zonder dat iemand direct ingrijpt en gaat ‘repareren’.
Dat het iets niet hoeft te kunnen voordat het begint. Denk even terug: zou je kind hebben leren fietsen (en omgaan met het verkeer, reageren op onverwachte situaties) als jij alsmaar was blijven meerennen en vasthouden? Inmiddels is je kind onbewust bekwaam geworden, juist door het opdoen van heel veel ervaringen.
Wat kun je dan wél doen?
Geef ruimte binnen je kaders
“Zullen we samen een planning maken, of wil je het eerst zelf proberen?”
“Wat denk jij dat haalbaar is deze week?”
Laat je vertrouwen zien, ook als je je zorgen maakt
“Ik zie dat je het lastig vindt. En ik geloof dat jij dit kunt.”
“Het komt sowieso goed, wat er ook gebeurt.”
Gun je kind zijn eigen weg
Juist de fouten en het ongemak, daar leert je kind van. Het hoeft niet altijd soepel te gaan, juist niet.
De laatste periode voor de zomer
Voor veel leerlingen is dit hét moment om nog wat cijfers op te halen. Toe te werken naar die laatste toetsweek, nu al beginnen met bijblijven.
En voor ouders is dat vaak het moment waarop je je niet meer kunt inhouden: je voelt de spanning en wilt het liefst nog meer aanmoedigen, bijsturen, of ingrijpen.
Dat mag natuurlijk. En probeer je kind óók ruimte te geven. Zodat het kan ervaren: dit is mijn proces, dit zijn mijn keuzes.
Jouw taak als ouder is niet om je kind ‘over’ te krijgen of onvoldoendes te voorkomen. Jouw taak is om er gewoon dichtbij te blijven, ook als je kind het lastig heeft. Meeleven, helpen evalueren, je kind leren nadenken. Vanuit je volwassen rol, niet vanuit angst
Tot slot
Die wandeltocht in Italië gaf me iets terug wat ik in de drukte van alledag nog wel eens kwijtraak: vertrouwen. Gewoon vertrouwen dat ik dingen aankan. Dat ik fouten mag maken. Dat ik mijn eigen pad mag lopen, ook als ik nog niet precies weet waarheen.
Dat gevoel, dat je het niet al hoeft te kunnen, maar dat je het gaandeweg leert, dát is wat ik kinderen het allerliefste gun.
En dat begint bij ouders die niet repareren, maar begeleiden. Niet sturen, maar blijven staan. Zodat hun kind leert vertrouwen op zichzelf.
En wie weet is zo’n soloreis voor jezelf ook nog niet zo’n gek idee 🙂
