Een dag uit het leven van een taximama

De woensdagmiddagen staan hier in dienst van de kinderen en hun drukke schema (vriendjes-dansen-hockey-voetbal). Laatst had ik in mijn naïviteit op woensdag ook nog een garagebeurt voor de auto ingepland… Dát had ik beter niet kunnen doen. Bovendien wilde ik ook nog hardlopen, en zoveel meer… Je kunt ook tevéél in een dag willen proppen.

Rondje rennen

Het begon allemaal heel zennn… Nadat ik de kinderen ’s morgens naar school had gebracht, trok ik mijn hardloopkleding aan en reed ik naar de garage om de auto af te leveren. Met een omweg rende ik in 5 km naar huis, wat was ik trots op mezelf. Douchen, cappuccino, tijd om de kinderen te halen. So far so good.

Taximama door de bocht

Zoonlief wilde bij een vriendje spelen en ik sprak met diens vader af dat ik hem zo zou brengen. Toen ontdekte ik thuis dat mijn auto weg was. Oh ja, garage. Op de fiets door de regen dus. Terug naar dochterlief thuis, het begin van haar drukke woensdagmiddag: zij heeft om 14:00 dansen en om 15:00 hockey. Dat past allemaal nét, ja met de auto. Ik belde tijdens de lunch de garage hoe laat ik de auto kon halen, dat was om 14:00. Ai. Tijd voor plan B:

• ik fiets om 13:30 naar de dansschool met dochter achterop
• dan race ik om 14:00 met de fiets naar huis
• dan pak ik om 14:15 de bus naar de garage
• dan rij ik met de auto om 15:00 weer naar de dansschool om dochter naar hockey te brengen.

Moet kunnen. Dus: vóór 13:30 moeten dans- én hockeykleren helemaal klaar liggen. En ik had beloofd dat we ook nog eerst samen koekjes gingen bakken…

Op naar de hockey

Koekjes klaar, kind gelukkig (eigenlijk ging het haar alleen om het aflikken van de deeghaken…), en wij door de stromende regen en tas vol kleding plus hockeystick naar dansles. Ik volbracht daarna plan B keurig binnen de timing en kwam  -met doorweekte jas en spijkerbroek- in mijn autootje weer op tijd bij de dansschool. Nu kwam het erop aan: danskleren uit, hockeykleren aan, en snel door naar zaalhockey. De ontdekking: 1 scheenbeschermer vergeten. Razendsnel bedacht ik: “Weet je, dan breng ik jou eerst naar hockey en dan haal ik die ene beschermer thuis voor je op” “Neeeeee dat wil ik niet, ik wil er twéééé aaaaaan”. Ok, geen tijd voor discussie, het is ook niet veilig zonder, dus hup auto in, dan eerst naar huis, dan maar te laat bij hockey. Om 15:10 liepen we hijgend het sportcomplex binnen.

Gillen in de supermarkt

Daar zag ik zoonlief ook weer, die was met dat vriendje meegekomen naar deze zaal, omdat hun zusjes allebei tegelijk hockeyen. Ik zakte neer op de tribune en kon even een half uurtje voor me uit staren, onderkoeld vanwege de lage temperatuur en mijn natte kleding. Na afloop konden we mooi nog even langs de supermarkt, over 1,5 uur was het tijd voor voetbal van onze zoon. Inmiddels was zusje natuurlijk moe en easy target voor plaagbroer, dus het rondje door de winkel ging gepaard met luid gegil en gehuil.

Gelukkig, morgen weer naar mijn werk

En had ik nou echt voor deze middag bedacht dat ik zélf soep ging maken van restjes groente in de koelkast? What was I thinking? Onvermoeibaar begon ik thuis met groente hakken en soep opzetten. Afijn, manlief kwam thuis en nam de soep over, terwijl ik onze zoon naar voetbal bracht. Aan tafel bedacht ik verheugd dat ik donderdag weer gewoon rustig naar mijn werk kon, even mezelf weer opladen.

Durven we wel nee te zeggen?

Als je dit verhaal van taximama herkent, kijk dan eerst eens goed welke dingen nu écht moesten op deze dag, en welke eigenlijk niet. En dan hadden we er een hoop kunnen wegstrepen. En waarom móeten we vaak zoveel van onszelf? En durven we ook wel eens ‘nee’ te zeggen? Tegen onze partner, kinderen, collega’s, vrienden, of gewoon tegen onszelf? En hoe laden we ons weer op na zo’n dag?

De taxifoto komt van digitalart/FreeDigitalPhotos.net