Wanneer is het goed genoeg?

“Ga je je liedjes op een eigen kanaal zetten?”
“Ja, maar nu nog niet, want ze zijn nog niet goed genoeg”

Dit hoor ik al een paar jaar van onze dochter. Ze is erg muzikaal: speelt al jaren piano, heeft zichzelf gitaar en ukelele leren spelen en nu ook al een anderhalf jaar zangles. Ze laat zich inspireren door artiesten op YouTube: speelt en zingt alles mee, pakt moeiteloos de akkoorden op haar keyboard.

Zonder publiek

Maar hoe meer ze leert, hoe meer ze het voor zichzelf houdt, dat mooie talent. Liefst doet ze het als wij niet thuis zijn. En waar ze vroeger nog wel eens sprak over een eigen kanaal, zegt ze nu dat het nog niet goed genoeg is. Ze schrijft zelfs haar eigen liedjes, maar niemand mag ze horen. Nog. Want uiteindelijk is dat wel de bedoeling.

En dat is interessant: wanneer is het wél goed genoeg? Wanneer krijgt het jouw goedkeuring dat het goed genoeg is? Dat jij dus goed genoeg bént?

Je eerste 100 mislukken sowieso

Ik vertelde haar laatst dat ik van mijn nieuwste held op Insta had geleerd dat ‘je eerste 100 filmpjes altijd mislukken’. Al-tijd. Als je na 100 filmpjes terugkijkt naar je eerste filmpje, dan vind je het sowieso slecht.

Dus als je nu gaat wachten met publiceren van je liedjes, dan ligt dat moment van je 100e liedje nóg verder weg. Je kunt dan maar beter meteen beginnen… En dat geldt eigenlijk voor alle nieuwe dingen die we doen. Als ik terugdenk aan mijn eerste groepje van de training ‘Ik leer leren’ in 2016: wat was het spannend en wat deed ik het anders dan nu… Maar zonder die ervaringen had ik het ook nooit geleerd.

Bij dit gesprek werd mooi even een zaadje geplant bij haar…

De lat wordt steeds hoger

Een tijdje later vroeg ze een goede microfoon. “Dan kan ik mezelf met meerdere stemmen opnemen en met mezelf in harmonie zingen”. Dat ding kwam er dus, met standaard en al. Samen bewonderden we alle apparatuur en instrumenten op haar slaapkamer: het ziet er steeds professioneler uit. “En nu?” vroeg ik, “Wat ga je dan met je opnames doen?” “Steeds verder oefenen zei ze, tot het goed genoeg is”. Wéér dat goed genoeg.

Ik daagde haar een beetje uit: “Jij wordt steeds beter, je niveau gaat omhoog, dus jouw verwachting van wanneer iets ‘goed genoeg’ is stijgt ook steeds meer”, en dat liet ik met mijn handen zien: gaat de ene hand omhoog (je niveau), dan gaat de andere ook weer omhoog (verwachting). Maar de andere hand haalt nooit die ene hand in, omdat je niveau ook steeds blijft toenemen. Neem mijn vroegere idool George Michael, die was echt nooit echt tevreden met wat hij had gemaakt. En hij heeft me toch veel mooie nummers gemaakt. Als hij die allemaal als ‘niet goed genoeg’ had afgedaan, hadden we die nu moeten missen.

Verder liet ik het maar een beetje. Want natuurlijk mag je ook gewoon lekker je muziek voor jezelf houden en voor je zang- en pianodocent. Ik vind het sowieso al zo superstoer van haar dat ze voor hen durft te zingen. Dat durfde ik vroeger écht niet. En ze zit nu eenmaal in de fase dat er weinig met haar moeder gedeeld wordt.

En toen kwam dat appje..

En toen… kwam er zomaar op een avond een appje vanaf haar kamer.

“Hier heb je een opname van me want je verdient het te horen. Bedankt voor de microfoon <3 <3 <3”

Wat een dappere dodo. Via de app, want lekker veilig. Toch spannend als je je deurtje een beetje open zet…

En jij mag bedenken met hoeveel kippenvel ik heb zitten luisteren naar deze mijlpaal!