Haar eigen stijl

“Mmm…. Ik vind dat best een gewaagde kleurencombinatie!” zeg ik op een ochtend voorzichtig tegen dochterlief (10). Ik weet natuurlijk dat ze zelf mag kiezen wat ze aan wil, en dat het alleen maar goed is dat ze zo haar eigen stijl heeft. En toch vond ergens in mij een stemmetje het blijkbaar nodig om dit te zeggen.

“Ja leuk he!” roept ze zelfverzekerd terug. Niet van haar stuk te krijgen, gelukkig.

Tijd voor een middagje shoppen

Ze heeft vaak aparte dingen aan, combinaties die ik niet zo snel bij andere kinderen zie. Ik denk aan al die hippe meiden bij haar in de klas, fotomodelletjes in de dop. De coole meiden van de klas, bij wie dochterlief ook graag wil horen. Wat zouden ze wel niet denken als ze haar met deze kleuren zien binnenkomen? Ik moet nodig eens met haar naar de Cool Cat of zo. Ik verman me, doe niet zo gek, wees blij dat ze zo zichzelf is. Blijkbaar komt mijn eigen onzekerheid hier bovendrijven? Ik mag hopen dat ze die niet van mij erft.

Hippe vriendin

Tussen de middag neemt ze voor het eerst een van de hippe meiden mee (yes!). Ze kopen samen broodjes en gaan een eitje bakken, terwijl ze om van alles en nog wat giebelen. Als het gespreksonderwerp over kleding gaat, hoor ik mezelf er alwéér over beginnen, dit keer tegen de hippe vriendin: “Wat vind jij nou van die kleuren die ze vandaag aan heeft?”.

En wat schetst mijn verbazing?

De vriendin zegt: “Ik vind het altijd gewéldig hoe zij er op school uitziet!!!”

Geen kuddedier

Ik ga me in een hoekje zitten schamen voor mijn zorgen en bemoeienis. En opeens zie ik weer wat ik altijd al zag: ze is geen kuddedier en daarom wordt ze juist gewaardeerd. Het is haar kracht, het maakt haar uniek en inspireert ook weer anderen!