Onze Eerste Beeldschermloze Dag

Het dilemma van veel ouders, zeker in de vakantieperiode: als ze achter de PC zitten, heb je tijd voor jezelf (of kun je nog wat werken). Maar je wilt ze ook niet te lang achter zo’n scherm hebben. Zeker niet als alle ouders om je heen op Facebook joelende plaatjes van geweldige vakantie-uitjes plaatsen. Dus besloten wij tot het houden van een beeldschermloze dag – ook voor onszelf.

Vakantie-entertainment

Voor mij is vakantie-entertainment nooit een ding geweest: ze gingen altijd 3 dagen per week naar de opvang (met alle leuke uitjes die erbij horen) dus als ze een keer thuis waren, vonden ze het wel best. Maar ja, nu hebben we geen BSO meer en zijn ze dus de hele week thuis… op zich geen probleem, ze kunnen zich met gemak uren vermaken achter de PC en willen niets liever. Het enige probleem is een knagend schuldgevoel: ik hoor toch iets ‘leuks’ met ze te doen? ze horen toch buiten te spelen en de wereld te ontdekken? Dat ze daar zelf niet op zitten te wachten, dat is al een probleem op zich!

Samen spelen

In deze kerstvakantie is het er toch een beetje ingeslopen, vele uren achter de PC samen: het was  lang geleden dat ik broer en zus zo intensief en gezellig samen heb zien spelen! Hij nam haar op sleeptouw in de wondere wereld van egg wars en golden apples en leerde haar hoe je een diamond sword maakt. En ondertussen praten ze via Skype met de meespelende vriendjes die net zulke ontaarde ouders hebben. Ze doen opeens veel leuker tegen elkaar en bezorgen ons stiekeme verrassingen, zoals het dekken van de ontbijttafel met verse broodjes. Jarenlang hoopte ik op wat meer samenspel, en ja, dát is nu gelukt!

Beeldschermloze dag

Toch bleef dat schuldgevoel knagen en dus namen we een drastische maateregel: onze eerste beeldschermvrije dag! Niet in de minste plaats omdat ik zelf ook wel wat wil afkicken. Dus op Eerste Kerstdag maakten we onze zoon wakker met de mededeling dat er vandaag niet gegamed ging worden, niet op de PC en niet op de iPhone. Dat ging van ongeloof naar boosheid natuurlijk: “Mag m’n iPhone dan niet mee in de auto?” (we moesten een uur rijden om z’n zus van logeren te halen). “Nee, neem maar een boek mee of zo” (ja, zo’n ding met letters en woorden, had jij geen boekbespreking vlak na de vakantie?).

Spannend

En zo gingen we beeldschermvrij op weg om onze dochter op te halen. Mijn man reed, dus bij gebrek aan schermpje keek ik maar eens flink om me heen. Ik ontdekte zowaar allemaal dingen die ik al die jaren niet echt gezien had.
Vroeg in de middag komen we weer thuis. Een lange beeldschermvrije dag ligt nog voor ons, en we moeten allemaal onze eerste neiging onderdrukken. Ik heb net een advertentiecampagne op Facebook gestart en brand van nieuwsgierigheid hoe deze aanslaat. Maar nee, beloofd is beloofd, mijn iPhone blijft uit. Wat spannend als ik straks eindelijk weer mag kijken, hoeveel reacties ik dan wel niet heb!

“Wie wil er een spelletje doen?”

Dan hoor ik opeens uit onverwachte hoek: “Wie wil er een spelletje doen? Monopoly of Kolonisten?” – mijn mond valt open, het is onze zoon. Wat past die zich goed aan! En zo zitten we met z’n vieren ouderwetsch aan tafel een spel te doen. Ik verlies dik zoals altijd, maar ik geniet van het samenzijn. Een paar uur later gaan man en dochter oma halen, het is tenslotte Kerst. Nú kunnen zoon en ik onze kans grijpen, wij zijn de meest verslaafden van het stel. Ik zie hoe hij mij in de gaten houdt en daaruit ook z’n eigen motivatie haalt. En ja… samen verslaan we ook deze ultieme verleiding dapper!

Oma op visite

Als oma er is, gaan dochter en ik knus voor haar pianospelen. En na het eten doen we nog meer spelletjes met elkaar.  Ik vraag aan mijn schoonmoeder of haar iets is opgevallen vandaag. Ik moet haar even helpen, maar dan ziet ze het ook: niemand van ons heeft nog naar een schermpje gekeken sinds ze er is. Ze is dolenthousiast over onze beeldschermloze dag en zegt blij: ‘Dat ga ik woensdag aan mijn vriendinnen vertellen, die zitten altijd zo te klagen over hun kleinkinderen met wie ze door die dingen amper contact krijgen’.

Elke week zo’n beeldschermloze dag?

En bij het naar bed gaan zegt onze zoon: “Eerst vond ik het heel erg. Maar ik vind het heel goed dat we dit gedaan hebben en ik denk dat we dit wel 1x in de week moeten doen”. Halleluja!

———–

PS:
Na het schrijven van dit blog zoek ik via Skype contact met onze zolder:

• (Tuuuuut)
• Hallo mama!
• Hallo! Het is tijd om te stoppen! Aankleden, ontbijten, naar buiten! Allebei!
• OK! Tot zo! Doei!