Naar Como gerend…

Vorige week vrijdag heb ik een grote mijlpaal bereikt: volgens Runkeeper heb ik sinds maart 2012 maar liefst 1000 kilometers in totaal gerend! Als ik nou niet steeds maar rondjes was gaan lopen, was ik inmiddels in Como beland… of  Bordeaux, of Wenen, of Göteborg… en met mijn tempo en conditie vind ik dat een hele prestatie!

Even stoppen en weer doorgaan

De afgelopen 3 jaar bestonden uit reeksen van opbouwen, stoppen, weer opbouwen, weer stoppen, etc. Steeds opnieuw! Als ik er iets van geleerd heb, is dat áls je uit je ritme raakt (en bij mij is ritme zo ongeveer om de dag rennen) dan is het héél moeilijk om er weer in te komen, om mijn eigen smoesjes de baas te zijn. Maar aan de andere kant wist ik ook van eerdere ervaringen, dát ik er gewoon weer in kon komen. Er zat wel telkens een patroon in mijn herrijzenis:

• Eerst een paar weken op pure wilskracht
• Dan opeens merk je dat het lijf erom vraagt: ’s morgens vroeg wakker en benen die al beginnen te bewegen, terwijl het hoofd nog geen zin heeft
• En dan, als het gemakkelijker gaat, krijgt het hoofd er ook weer een beetje zin in.

Als je dan weer in het ritme zit

Dat is echt een fijn gevoel. Dan voelt het niet meer als moeten. Dan plan je vanzelf alles eromheen. Vakantie in de tent, warm overdag? Gewoon de wekker om half 7 zetten en hup eruit. Zo lekker als je dan om half 8 lekker bijkomt terwijl de camping nog moet ontwaken! Of door de sneeuw tijdens de hockeytraining van je kind, omdat dat het enige tijdstip was die dag dat het uitkwam. Of op de loopband in Turkije, omdat het buiten te warm was om te rennen.

Lol in het hardlopen?

Ik ben geen happy runner, die dansend over de paden zwiert. Het blijft een klus, hijgend en ploeterend werk ik mijn rondjes af. Toch had ik nooit gedacht dat ik zover zou komen, voor die kick doe ik het ook. Van jongs af aan heb ik overgewicht en ik moet toch al die kilo’s meesjouwen. Nog blessuregevoelig ook, was mijn overtuiging. Pas toen ik een paar jaar geleden met NLP in aanraking kwam, kwam het rennen opeens in beeld: ik leerde hoe je doelen bereikbaarder worden als je ze visusaliseert. En werd een zaadje geplant: een paar maanden later begon ik opeens aan Evy’s lessen (Start to run) van 0-5 km, rustig, in mijn tempo. En een jaar later zelfs de 10. En nu het totaal van 1000 km…. weer een mijlpaal! De eerste vraag van mijn zoon was dan ook: “Wat is je volgende doel?”

Contact met anderen

Een belangrijke pijler in het (opnieuw) motiveren van mezelf is het contact met anderen: hoewel ik absoluut met niemand samen wil rennen, merk ik telkens hoe berichtjes op Runkeeper en Facebook mij prikkelen om door te zetten. Ik zie hoe vaak anderen gaan en hoeveel km ze lopen. Valkuil hierbij is dat ik mezelf niet met anderen moet vergelijken en mijn eigen (haalbare) doelen moet blijven nastreven. Steeds verder en steeds langer houdt een keer op, en gaat bij mij ten koste van mijn plezier en motivatie. Frequentie is voor mij belangrijker dan afstand: 3x per week 20-30 minuten is mijn doel. Meer mag, maar hoeft niet.

Op naar… Como!

De conclusie dat ik al in Como had kunnen zijn, plantte bij mij een zaadje dat ik díe tocht ook ooit te voet wil maken… later als ik groot ben. Wandelen naar Como, of nog verder: een pelgrimstocht naar Rome in mijn geliefde Italië! Dat lijkt me nou echt de ultieme uitdaging en zen-ervaring.  Ik ging verslagen lezen van mensen die dit vorig jaar deden, en ik las ze in één adem uit. Want als ik een ding heb geleerd, is het: als een ander het kan (leren), kan ik het ook. Het visualiseren is begonnen!