Overpeinzingen bij het wandelen

Zondagmorgen 8:30. Ik heb mijn wekker gezet om te gaan wandelen. Het zonnetje schijnt, het is rustig op straat. En ik laat de afgelopen hectische week de revue passeren…

Uit de zomerslaap ontwaakt…

Ik heb net 6 weken rust gehad met allerlei leuke tripjes: 3 weken naar Zweden met het gezin, 1 week wandelen met onze dochter en als toetje nog een lang weekend naar Italië voor de bruiloft van mijn broer. En toen kwam dan de keiharde omschakeling naar het werkende leven… met de start van het nieuwe schooljaar (dochterlief naar groep 8 en zoonlief naar de brugklas) is ook mijn praktijk uit die heerlijk lange zomerslaap ontwaakt.

En wat een week is het geweest… Adverteren voor de training ‘Ik leer leren’, adverteren voor mijn Italiaanse lessen, vragen en aanmeldingen die binnenkwamen via mail, What’s App of Facebook. En het Grote Puzzelen: wie past in welk groepje, wie kan op welke dag, wie weet het rooster van haar kind al, en hoe combineer ik dat met het schema van onze eigen kinderen en hun sporten… Alsmaar voorstellen rondmailen en wachten op antwoorden, lijstjes in Excel, knopen doorhakken… advertenties bijstellen, nieuwe advertenties maken, leuke kennismakingsgesprekken houden. En het is gelukt! Uit alle stofwolken is nu een rooster ontstaan waarmee ik tot de herfstvakantie vooruit kan. En ik kijk ernaar uit!

Tevreden stap ik verder deze zondagmorgen. En ik denk aan het webinar dat ik komende week heb ingelast, over pubers en het plannen van huiswerk. Zomaar een spontaan idee, dat ik tussen de bedrijven door nog even goed moet voorbereiden en uitwerken. Genoeg inspiratie nu zoonlief de eerste stappen in de brugklas heeft gezet. Dit soort dingen kan ik altijd het beste overdenken tijdens het wandelen. Ik bedenk wat ik wil zeggen, ik verzin nieuwe blogs, bedenk welke opleidingen ik nog wil gaan doen…

Hoe ga ik hem begeleiden?

En ik denk aan onze zoon, onze kersverse brugklasser. Die onverwachts na de eindcito alsnog een VWO-advies kreeg. Die met zijn lange weg van concentratieproblemen en sociaal gedoe en zijn disharmonisch profiel zó’n enorme eindspurt heeft gemaakt op de basisschool. Hoe zou hij het gaan redden in de brugklas? Hoe ga ik hem begeleiden? Jarenlang praat ik al met pubers en ouders over hoe ze met huiswerk omgaan, en nu zit ik er zelf middenin. Ik heb toegang tot Magister, ik kan zijn hele doen en laten volgen, controleren, en checken. Maar hij straalt in heel zijn ‘zijn’ uit dat hij het zélf wel kan.

Inmiddels heb ik besloten dat ik vandaag de 20.000 stappen wil halen. Ook omdat ik gisteren een paar punten pizza op heb gegeten, terwijl ik al een paar maanden koolhydraatbeperkt bezig ben (- 14 kg – yes!).

10.000 stappen maal twee

De Haarlemmermeer, waar ik woon, heeft een paar kaarsrechte wegen en ik besluit 10.000 stappen zuidwaarts te lopen richting Nieuw-Vennep, zodat ik dan minimaal nog hetzelfde aantal terug moet lopen en bij thuiskomst de 20 heb gehaald. Wat voelt het toch altijd ‘oer’ om ergens heen te lopen waar ik normaal alleen maar met de auto kom. Ik geniet van het platteland om me heen. Tussen alle nieuwbouwwijken boffen we toch maar met alle niet volgebouwde stukken.

En wat zouden dit trouwens voor dingen zijn, zomaar bij een boer in de voortuin:

Slaap jij maar uit schat

Ik groet de mensen die ik passeer. Raar soms, dat mensen het niet verwachten, maar áls je het doet, dan zegen ze verrast ‘hallo’ terug. Of die hardloper, die mij niet groet, maar 2 seconde wel een andere tegenligger, een hardloper. Ah, denk ik meteen, ik ben maar een gewone wandelaar, hij groet natuurlijk vooral zijn soortgenoten. Zou ik ook weer eens gaan hardlopen? Ik weet dat ik het kan, en nu ik weer een gezonder gewicht krijg, gaat het me vast ook wat gemakkelijker af. Een vader rent me tegemoet, met 3 fietsende kindertjes om hem heen. Wat lief van hem, denk ik bij mezelf, ik zie het helemaal voor me: “Slaap jij maar lekker een beetje uit schat, ik neem de kinderen wel een paar uurtjes mee”.

Nog een paar kilometer…

Mijn hoofd raakt steeds leger, ik voel een lichte angst dat ik al die leuke nieuwe blogonderwerpen zo ook kwijt ben geraakt. Ik onderdruk de neiging om ze op de dictafoon-app in te spreken tijdens het wandelen. Dat zou er grappig uitgezien hebben…

Twee en een half uur later stap ik ons huis binnen. Opstaan allemaal, de dag kan beginnen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *